2. UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności

Z cyklu jak rozwijamy Mozart Produkcja i tworzymy analizę wymagań.

2. UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności

Diagramy aktywności w UML służą do modelowania przepływu czynności w systemie, reprezentując sekwencje czynności, decyzje, równoczesne działania oraz synchronizacje. Diagramy aktywności są szczególnie przydatne do przedstawienia złożonych procesów biznesowych lub algorytmów, które obejmują wiele kroków, warunków i oddziałujących podmiotów.

Aby stworzyć diagram aktywności, wykonaj następujące kroki:

1. Zidentyfikuj czynności: Wymień wszystkie czynności, które mają być wykonywane w ramach procesu lub przepływu. Czynności reprezentuje się za pomocą prostokątów z zaokrąglonymi rogami, a wewnątrz nich umieszcza się etykiety opisujące czynności.

2. Określ przepływ sterowania: Przepływ sterowania pokazuje, w jakiej kolejności czynności są wykonywane. Przepływ sterowania reprezentuje się za pomocą strzałek łączących czynności, wskazujących kierunek przepływu.

3. Dodaj bramki decyzyjne: Jeśli przepływ sterowania zależy od spełnienia określonych warunków, użyj symbolu rombu (bramka decyzyjna) do reprezentowania punktu decyzyjnego. Z bramki decyzyjnej wychodzą strzałki do różnych czynności, które mają być wykonane w zależności od wyniku decyzji. Na każdej strzałce umieść etykietę opisującą warunek.

4. Reprezentuj równoczesne działania: Jeśli czynności mają być wykonywane równocześnie, użyj symbolu „rozszerzonego prostokąta” (fork) do rozdzielenia przepływu sterowania na wiele równoległych ścieżek. Aby zakończyć równoczesne działania, użyj symbolu „rozszerzonego prostokąta” (join) do połączenia równoległych ścieżek z powrotem w jeden przepływ sterowania.

5. Uwzględnij synchronizację i komunikację: Jeśli przepływ czynności obejmuje komunikację między podmiotami, użyj symboli, takich jak pływające prostokąty (pływające akcje), aby pokazać czynności, które wymagają komunikacji. Można również użyć strzałek z etykietami, aby przedstawić przepływ informacji między czynnościami.

6. Dodaj początek i koniec: Na początku diagramu umieść czarny wypełniony okrąg, reprezentujący początek przepływu czynności. Na końcu przepływu umieść okrąg z podwójną

2.1 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Podstawy diagramów aktywności

Diagramy aktywności są jednym z podstawowych narzędzi UML służących do modelowania wymagań oraz przepływu czynności w systemie. Przedstawiają one sekwencje czynności, decyzje, równoczesne działania oraz synchronizacje. Są szczególnie przydatne w przypadku złożonych procesów biznesowych, algorytmów oraz scenariuszy obejmujących wiele kroków i warunków.

Podstawowe elementy diagramów aktywności obejmują:

1. Węzły aktywności (Activity Nodes): Węzły aktywności reprezentują czynności wykonywane w ramach przepływu. Są przedstawiane za pomocą prostokątów z zaokrąglonymi rogami, a wewnątrz nich umieszcza się etykiety opisujące czynności.

2. Początek i koniec (Start and End Nodes): Początek przepływu czynności jest reprezentowany przez wypełniony czarny okrąg, natomiast koniec przepływu jest przedstawiony za pomocą okręgu z podwójną obwódką, z wypełnionym czarnym kółkiem wewnątrz.

3. Przepływ sterowania (Control Flow): Przepływ sterowania pokazuje kolejność, w jakiej czynności są wykonywane. Przedstawiany jest za pomocą strzałek łączących węzły aktywności, wskazujących kierunek przepływu.

4. Bramki decyzyjne (Decision Nodes): Bramki decyzyjne reprezentują punkty, w których przepływ sterowania może się rozgałęziać w zależności od spełnienia określonych warunków. Bramki decyzyjne są reprezentowane za pomocą symbolu rombu.

5. Równoczesne działania (Forks and Joins): Równoczesne działania są używane do przedstawienia sytuacji, gdy kilka czynności ma być wykonywanych równocześnie. Symbol „rozszerzonego prostokąta” (fork) służy do rozdzielenia przepływu sterowania na wiele równoległych ścieżek, a symbol „rozszerzonego prostokąta” (join) łączy równoległe ścieżki z powrotem w jeden przepływ sterowania.

6. Obiekty (Object Nodes): Obiekty są reprezentowane przez prostokąty z nazwą obiektu i ewentualnie jego typem. Służą do przedstawienia stanu obiektu lub danych przekazywanych między czynnościami.

7. Pływające akcje (Swimlanes): Pływające akcje (swimlanes) są używane do organizacji czynności w różnych grupach, które mogą reprezentować role, jednostki organizacyjne, systemy lub inne aspekty modelowanego procesu. Są to pion

2.2 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Czynności a akcje

W diagramach aktywności UML, pojęcia „czynności” i „akcje” są często używane zamiennie, ale mają nieco odmienne znaczenia.

Czynność (Activity) to element behawioralny, który reprezentuje pełny przepływ sterowania od początku do końca w ramach procesu, scenariusza lub interakcji. Czynność składa się z wielu kroków, które są reprezentowane przez węzły aktywności, przepływ sterowania, bramki decyzyjne, równoczesne działania oraz inne elementy.

Akcja (Action) natomiast, to pojedynczy, atomowy krok wykonywany w ramach czynności. Akcje są wyrażane jako konkretne zadania lub operacje, które prowadzą do zmiany stanu systemu, przetwarzania danych lub interakcji z użytkownikiem. W diagramach aktywności, akcje są reprezentowane przez węzły aktywności, które są przedstawiane za pomocą prostokątów z zaokrąglonymi rogami z etykietami opisującymi akcje.

W praktyce, zarówno pojęcia „czynności” jak i „akcje” są używane do opisu różnych aspektów przepływu sterowania w systemie. „Czynność” odnosi się do szerszego kontekstu, w którym akcje są wykonywane, podczas gdy „akcja” jest skoncentrowana na pojedynczych krokach, które są częścią tego przepływu. Ważne jest, aby rozróżniać te dwa pojęcia, gdy modelujemy wymagania i przepływ czynności w systemie za pomocą diagramów aktywności UML.

2.3 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Węzły decyzyjne oraz połączenia

Węzły decyzyjne oraz połączenia są kluczowymi elementami w diagramach aktywności UML, które pozwalają na reprezentowanie warunków, decyzji i rozgałęzień w przepływie sterowania. Są one szczególnie ważne w przypadku modelowania złożonych procesów, które obejmują różne scenariusze, w zależności od spełnienia określonych warunków.

Węzły decyzyjne (Decision Nodes):

Węzły decyzyjne są reprezentowane za pomocą symbolu rombu i służą do modelowania punktów decyzyjnych w przepływie czynności, gdzie przepływ sterowania może się rozgałęziać w zależności od spełnienia określonych warunków. Węzeł decyzyjny może mieć jedno wejście (przepływ sterowania wchodzący) oraz wiele wyjść (przepływy sterowania wychodzące), które są zależne od wyniku decyzji.

Połączenia (Control Flows):

Połączenia, nazywane również przepływami sterowania, są reprezentowane przez strzałki, które łączą węzły aktywności, węzły decyzyjne oraz inne elementy diagramu. Przepływy sterowania wskazują kierunek przepływu czynności oraz kolejność, w jakiej czynności są wykonywane.

W przypadku węzłów decyzyjnych, przepływy sterowania wychodzące z węzła są oznaczone etykietami, które opisują warunki decyzyjne. Te etykiety są umieszczane w pobliżu strzałek i zazwyczaj są zapisywane w nawiasach kwadratowych (np. [warunek]).

Aby użyć węzłów decyzyjnych i połączeń w diagramie aktywności, postępuj zgodnie z poniższymi krokami:

1. Zidentyfikuj punkty decyzyjne: Zidentyfikuj miejsca w przepływie czynności, gdzie występują decyzje oparte na określonych warunkach.

2. Dodaj węzły decyzyjne: W punktach decyzyjnych, dodaj węzły decyzyjne, używając symbolu rombu.

3. Dodaj przepływy sterowania: Połącz węzły decyzyjne z innymi węzłami aktywności za pomocą przepływów sterowania (strzałek), w zależności od wyniku decyzji.

4. Oznacz warunki: Oznacz przepływy sterowania wychodzące z węzłów decyzyjnych etykietami opisującymi warunki decyzyjne.

Stosowanie węzłów decyzyjnych i połączeń w diagramach aktywności UML pozwala

2.4 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Jednoczesne wykonywanie wielu zadań

Diagramy aktywności UML pozwalają na modelowanie jednoczesnego wykonywania wielu zadań w systemie. W przypadku równoczesnego wykonywania zadań, diagramy aktywności używają elementów takich jak rozgałęzienia (forks) i łączenia (joins), które umożliwiają przedstawienie równoległych ścieżek przepływu czynności.

Rozgałęzienia (Forks):

Rozgałęzienia są reprezentowane przez „rozszerzony prostokąt” (linia pionowa lub pozioma) i służą do dzielenia przepływu sterowania na wiele równoległych ścieżek. Rozgałęzienie oznacza początek jednoczesnego wykonywania wielu zadań. Przepływ sterowania dochodzący do rozgałęzienia jest dzielony na wiele przepływów sterowania wychodzących, które prowadzą do równoległych węzłów aktywności.

Łączenia (Joins):

Łączenia są również reprezentowane przez „rozszerzony prostokąt” i służą do łączenia równoległych ścieżek przepływu czynności z powrotem w jeden przepływ sterowania. Łączenie oznacza zakończenie jednoczesnego wykonywania wielu zadań, gdy wszystkie równoległe zadania zostaną zakończone. Przepływy sterowania dochodzące do łączenia są łączone w jeden przepływ sterowania wychodzący, który prowadzi do następnego węzła aktywności.

Aby zamodelować jednoczesne wykonywanie wielu zadań w diagramie aktywności, wykonaj następujące kroki:

1. Zidentyfikuj równoczesne zadania: Zidentyfikuj zadania, które mają być wykonywane równocześnie w ramach przepływu czynności.

2. Dodaj rozgałęzienia: W miejscu, gdzie ma się rozpocząć jednoczesne wykonywanie zadań, dodaj rozgałęzienie za pomocą „rozszerzonego prostokąta”.

3. Dodaj równoległe węzły aktywności: Połącz przepływy sterowania wychodzące z rozgałęzienia z odpowiednimi równoległymi węzłami aktywności.

4. Dodaj łączenia: W miejscu, gdzie równoczesne wykonywanie zadań ma się zakończyć, dodaj łączenie za pomocą „rozszerzonego prostokąta”.

5. Połącz równoległe ścieżki z łączeniem: Połącz równoległe ścieżki przepływu czynności z łączeniem za pomocą przepływów sterowania.

Zastosowanie rozgałęzień i łączeń w diagramach ak

2.5 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Zdarzenia czasowe

Zdarzenia czasowe są istotnym aspektem diagramów aktywności UML, gdyż pozwalają na uwzględnienie ograniczeń czasowych oraz wyrażenie przepływu sterowania opartego na czasie. W UML można użyć węzła czasu (Time Event) oraz czasomierza (Timer) do modelowania zdarzeń czasowych.

Węzeł czasu (Time Event):

Węzeł czasu to zdarzenie, które występuje po upływie określonego czasu lub w momencie spełnienia określonego warunku czasowego. Węzły czasu pozwalają na przedstawienie sytuacji, w których przepływ czynności zależy od upływu czasu. W diagramie aktywności, węzły czasu są przedstawiane jako zegar z etykietą opisującą warunek czasowy, zapisaną w nawiasach ostrokątnych (np. <po 5 minutach>).

Czasomierz (Timer):

Czasomierz jest elementem, który służy do inicjowania zdarzeń czasowych w określonym interwale czasu lub po upływie określonego czasu. W diagramach aktywności, czasomierz może być reprezentowany jako obiekt z nazwą „timer” oraz wartością czasu w nawiasach kwadratowych (np. [5 min]).

Aby zamodelować zdarzenia czasowe w diagramie aktywności UML, wykonaj następujące kroki:

1. Zidentyfikuj zdarzenia czasowe: Zidentyfikuj miejsca w przepływie czynności, gdzie występują zdarzenia oparte na czasie lub ograniczenia czasowe.

2. Dodaj węzły czasu: W miejscach, gdzie występują zdarzenia czasowe, dodaj węzły czasu, używając symbolu zegara z etykietą opisującą warunek czasowy.

3. Połącz węzły czasu z innymi elementami: Połącz węzły czasu z innymi węzłami aktywności, decyzji lub innymi elementami diagramu za pomocą przepływów sterowania (strzałek), aby przedstawić przepływ sterowania oparty na zdarzeniach czasowych.

4. Użyj czasomierza: Jeśli istnieje potrzeba inicjowania zdarzeń czasowych w regularnych odstępach czasu, użyj czasomierza, reprezentując go jako obiekt z nazwą „timer” i wartością czasu.

Włączanie zdarzeń czasowych w diagramach aktywności UML pozwala na uwzględnienie aspektów czasowych w modelowanym systemie, co jest szczególnie ważne w przypadku systemów czasu rzeczywistego, gdzie czas ma kluczowe znaczenie.

2.6 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Wywoływanie innych czynności

W diagramach aktywności UML istnieje możliwość wywoływania innych czynności, co pozwala na lepszą organizację i modularność modelowanego systemu. Wówczas jedna czynność może wywoływać inną czynność jako część swojego przepływu sterowania. Aby to zrobić, można użyć węzła wywołania czynności (Call Activity Action).

Węzeł wywołania czynności (Call Activity Action) to specjalny rodzaj węzła akcji, który służy do wywoływania innych czynności. Jest reprezentowany jako prostokąt z zaokrąglonymi rogami zawierający nazwę wywoływanej czynności. Strzałka wychodząca z węzła wywołania czynności wskazuje na kontynuację przepływu sterowania po zakończeniu wywołanej czynności.

Aby zamodelować wywoływanie innych czynności w diagramie aktywności UML, wykonaj następujące kroki:

1. Zidentyfikuj miejsca wywołania innych czynności: Zidentyfikuj punkty w przepływie czynności, gdzie jedna czynność ma wywoływać inną czynność.

2. Dodaj węzły wywołania czynności: W miejscach wywołania innych czynności, dodaj węzły wywołania czynności, używając prostokąta z zaokrąglonymi rogami i etykiety opisującej nazwę wywoływanej czynności.

3. Połącz węzły wywołania czynności z innymi elementami: Połącz węzły wywołania czynności z innymi węzłami aktywności, decyzji lub innymi elementami diagramu za pomocą przepływów sterowania (strzałek), aby przedstawić przepływ sterowania przed i po wywołaniu innych czynności.

4. Zdefiniuj wywoływane czynności: Opracuj osobne diagramy aktywności dla wywoływanych czynności, aby szczegółowo przedstawić ich przepływ sterowania i interakcje z innymi elementami systemu.

Wykorzystanie węzłów wywołania czynności w diagramach aktywności UML pozwala na tworzenie bardziej złożonych, a jednocześnie czytelnych modeli systemów poprzez dekompozycję procesów na mniejsze, wzajemnie powiązane czynności. Dzięki temu możliwe jest tworzenie modułowych i łatwiejszych do zarządzania modeli przepływu czynności.

2.7 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Obiekty

W diagramach aktywności UML obiekty reprezentują wystąpienia klas lub elementy danych, które są tworzone, modyfikowane lub używane przez czynności. Obiekty są istotne, gdyż pozwalają na przedstawienie interakcji między danymi a czynnościami w modelowanym systemie. W celu zamodelowania obiektów w diagramach aktywności UML, stosuje się tzw. węzły obiektów (Object Nodes) oraz przepływy obiektów (Object Flows).

Węzeł obiektu (Object Node):

Węzeł obiektu reprezentuje wystąpienie obiektu w systemie. Jest przedstawiany jako prostokąt z nazwą obiektu i opcjonalnie jego typem (np. „klient:KlasaKlienta”). Węzły obiektów są używane do przechowywania danych, które są przekazywane między czynnościami.

Przepływ obiektu (Object Flow):

Przepływ obiektu to krawędź, która łączy węzły obiektów z czynnościami lub innymi węzłami obiektów. Przepływy obiektów są reprezentowane jako strzałki zakończone otwartą strzałką, a ich zadaniem jest pokazanie, w jaki sposób dane są przekazywane i przetwarzane w modelowanym systemie.

Aby zamodelować obiekty w diagramie aktywności UML, wykonaj następujące kroki:

1. Zidentyfikuj obiekty i ich interakcje: Zidentyfikuj obiekty, które uczestniczą w przepływie czynności oraz interakcje między nimi a czynnościami.

2. Dodaj węzły obiektów: W odpowiednich miejscach na diagramie aktywności, dodaj węzły obiektów, używając prostokątów z nazwą obiektu i jego typem.

3. Połącz węzły obiektów z czynnościami: Połącz węzły obiektów z odpowiednimi czynnościami za pomocą przepływów obiektów (strzałek zakończonych otwartą strzałką), aby przedstawić przepływ danych między obiektami a czynnościami.

4. Dodaj przepływy obiektów między węzłami obiektów: Jeśli istnieje przepływ danych bezpośrednio między obiektami, połącz te węzły obiektów za pomocą przepływów obiektów.

Zastosowanie węzłów obiektów i przepływów obiektów w diagramach aktywności UML pozwala na precyzyjne przedstawienie interakcji między danymi a czynnościami w modelowanym systemie, co zwiększa

2.8 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Nadawanie oraz odbieranie sygnałów

W diagramach aktywności UML, nadawanie oraz odbieranie sygnałów są ważnymi elementami, które umożliwiają komunikację i synchronizację między różnymi częściami systemu. Aby zamodelować te aspekty w diagramie aktywności, używa się węzłów nadawania sygnałów (Send Signal Action) oraz węzłów odbierania sygnałów (Receive Signal Action).

Węzeł nadawania sygnałów (Send Signal Action):

Węzeł nadawania sygnałów reprezentuje czynność, która wysyła sygnał do innych części systemu lub zewnętrznych systemów. W diagramach aktywności, węzeł nadawania sygnałów jest przedstawiany jako prostokąt z wyciągniętym trójkątem (symbol głośnika) na jednej stronie. Wewnątrz prostokąta umieszcza się nazwę sygnału, który ma być wysłany.

Węzeł odbierania sygnałów (Receive Signal Action):

Węzeł odbierania sygnałów reprezentuje czynność, która oczekuje na odbiór sygnału od innych części systemu lub zewnętrznych systemów. W diagramach aktywności, węzeł odbierania sygnałów jest przedstawiany jako prostokąt z wyciągniętym trójkątem (symbol koperty) na jednej stronie. Wewnątrz prostokąta umieszcza się nazwę oczekiwanego sygnału.

Aby zamodelować nadawanie oraz odbieranie sygnałów w diagramie aktywności UML, wykonaj następujące kroki:

1. Zidentyfikuj miejsca wysyłania i odbierania sygnałów: Zidentyfikuj punkty w przepływie czynności, gdzie system ma wysyłać lub odbierać sygnały.

2. Dodaj węzły nadawania sygnałów: W miejscach, gdzie system ma wysyłać sygnały, dodaj węzły nadawania sygnałów, używając prostokąta z wyciągniętym trójkątem (symbol głośnika) oraz nazwą sygnału.

3. Dodaj węzły odbierania sygnałów: W miejscach, gdzie system ma odbierać sygnały, dodaj węzły odbierania sygnałów, używając prostokąta z wyciągniętym trójkątem (symbol koperty) oraz nazwą oczekiwanego sygnału.

4. Połącz węzły sygnałów z innymi elementami: Połącz węzły nadawania i odbierania sygnałów z innymi węzłami aktywności, decyzji lub innymi elementami diagramu za pomocą przepływów sterowania (strzałek

2.9 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Rozpoczynanie czynności

W diagramach aktywności UML, rozpoczynanie czynności to kluczowy element, który pozwala na uruchomienie przepływu sterowania w obrębie systemu. Aby zamodelować rozpoczynanie czynności, używa się węzła początkowego (Initial Node) oraz ewentualnie węzłów odbierania sygnałów (Receive Signal Action), jeśli czynność jest uruchamiana przez sygnał z innego elementu systemu.

Węzeł początkowy (Initial Node):

Węzeł początkowy to miejsce, w którym zaczyna się przepływ sterowania w diagramie aktywności. Jest reprezentowany jako wypełnione czarne kółko. Węzeł początkowy jest używany do przedstawienia, że dana czynność jest rozpoczynana, gdy tylko spełnione są warunki początkowe.

Węzeł odbierania sygnałów (Receive Signal Action):

Aby zamodelować rozpoczynanie czynności w diagramie aktywności UML, wykonaj następujące kroki:

1. Dodaj węzeł początkowy: W miejscu, gdzie zaczyna się przepływ sterowania, dodaj węzeł początkowy, używając wypełnionego czarnego kółka.

2. (Opcjonalnie) Dodaj węzły odbierania sygnałów: Jeśli czynność ma być uruchamiana w odpowiedzi na otrzymanie sygnału, dodaj węzeł odbierania sygnałów, używając prostokąta z wyciągniętym trójkątem (symbol koperty) oraz nazwą oczekiwanego sygnału.

3. Połącz węzeł początkowy lub węzeł odbierania sygnałów z pierwszą czynnością: Połącz węzeł początkowy lub węzeł odbierania sygnałów z pierwszą czynnością w przepływie sterowania, używając przepływu sterowania (strzałki).

Uwzględnienie rozpoczynania czynności w diagramach aktywności UML pozwala na jasne zdefiniowanie punktu startowego przepływu sterowania, co

2.10 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Kończenie czynności oraz przepływów

W diagramach aktywności UML, kończenie czynności oraz przepływów jest kluczowe do przedstawienia punktów, w których procesy lub przepływy sterowania dobiegają końca. Aby zamodelować kończenie czynności oraz przepływów, używa się węzłów końcowych aktywności (Activity Final Node) oraz ewentualnie węzłów nadawania sygnałów (Send Signal Action), jeśli zakończenie czynności ma skutkować wysłaniem sygnału do innych elementów systemu.

Węzeł końcowy aktywności (Activity Final Node):

Węzeł końcowy aktywności to miejsce, w którym przepływ sterowania w diagramie aktywności dobiega końca. Jest reprezentowany jako wypełnione czarne kółko z otoczką. Węzeł końcowy aktywności jest używany do przedstawienia, że dana czynność zostaje zakończona, a przepływ sterowania nie jest kontynuowany.

Węzeł nadawania sygnałów (Send Signal Action):

Aby zamodelować kończenie czynności oraz przepływów w diagramie aktywności UML, wykonaj następujące kroki:

1. Dodaj węzeł końcowy aktywności: W miejscu, gdzie przepływ sterowania ma się zakończyć, dodaj węzeł końcowy aktywności, używając wypełnionego czarnego kółka z otoczką.

2. (Opcjonalnie) Dodaj węzły nadawania sygnałów: Jeśli zakończenie czynności ma skutkować wysłaniem sygnału do innych elementów systemu, dodaj węzeł nadawania sygnałów, używając prostokąta z wyciągniętym trójkątem (symbol głośnika) oraz nazwą sygnału.

3. Połącz ostatnią czynność lub węzeł decyzyjny z węzłem końcowym aktywności lub węzłem nadawania sygnałów: Połącz ostatnią czynność lub węzeł decyzyjny z węzłem końcowym aktywności lub w

2.11 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Partycje (tory pływackie)

W diagramach aktywności UML, partycje (znane również jako tory pływackie lub swimlanes) są używane do przedstawienia odpowiedzialności oraz organizacji przepływu czynności między różnymi rolami, podsystemami lub komponentami. Partycje pozwalają na lepsze zrozumienie, jak różne elementy systemu współpracują ze sobą w trakcie realizacji czynności.

Partycje są reprezentowane jako poziome lub pionowe prostokąty, które przecinają diagram aktywności. Wewnątrz każdej partycji umieszcza się czynności oraz przepływy sterowania, które są związane z rolą, podsystemem lub komponentem reprezentowanym przez daną partycję.

Aby dodać partycje do diagramu aktywności UML, wykonaj następujące kroki:

1. Zidentyfikuj role, podsystemy lub komponenty: Przeanalizuj przepływ czynności w systemie i zidentyfikuj różne role, podsystemy lub komponenty, które mają swoje odpowiedzialności w realizacji tych czynności.

2. Dodaj partycje: Na diagramie aktywności, dodaj prostokąty reprezentujące partycje dla każdej zidentyfikowanej roli, podsystemu lub komponentu. Partycje można umieścić w układzie poziomym lub pionowym, w zależności od preferencji.

3. Nadaj nazwy partycjom: Nadaj nazwy partycjom, odpowiadające nazwom ról, podsystemów lub komponentów, które reprezentują.

4. Przyporządkuj czynności do partycji: Przenieś istniejące czynności na diagramie do odpowiednich partycji, tak aby każda czynność była umiejscowiona w partycji odpowiadającej roli, podsystemowi lub komponentowi odpowiedzialnemu za jej realizację.

5. Połącz czynności w ramach i między partycjami: Używając przepływów sterowania (strzałek), połącz czynności w ramach partycji oraz między partycjami, aby przedstawić przepływ sterowania między różnymi rolami, podsystemami lub komponentami.

Dodanie partycji do diagramu aktywności UML pozwala na lepsze zrozumienie odpowiedzialności oraz współpracy między różnymi elementami systemu w realizacji czynności. Ułatwia to również analizę oraz modyfikację przepływu czynności w przyszłości.

2.12 UML Modelowanie wymagań: Modelowanie przepływu czynności w systemie: diagramy aktywności. Zarządzanie złożonymi diagramami czynności

W miarę jak diagramy aktywności stają się bardziej złożone, mogą stać się trudne do zarządzania i zrozumienia. Aby utrzymać przejrzystość oraz czytelność złożonych diagramów czynności, można zastosować różne techniki i praktyki w UML:

1. Hierarchia czynności (Call Behavior Action): Jeśli czynności są złożone, można je zdekomponować na mniejsze, bardziej szczegółowe diagramy aktywności. Call Behavior Action reprezentuje wywołanie innego diagramu aktywności jako podczynność. Wykorzystanie Call Behavior Action pozwala na zwięzłe przedstawienie złożonych czynności, jednocześnie umożliwiając przejście do bardziej szczegółowych diagramów.

2. Partycje (tory pływackie): Jak wcześniej wspomniano, partycje pozwalają na organizację czynności według ról, podsystemów lub komponentów. Użycie partycji może pomóc w zarządzaniu złożonymi diagramami, gdyż oddzielają odpowiedzialności oraz pokazują wzajemne relacje między elementami systemu.

3. Węzły decyzyjne i łączące: Węzły decyzyjne oraz łączące pomagają zarządzać złożonymi przepływami sterowania, dzięki rozgałęzieniom oraz łączeniom różnych ścieżek. Pozwalają one na jasne przedstawienie warunków oraz struktury przepływu sterowania.

4. Wykorzystaj zdarzenia czasowe: Zdarzenia czasowe można użyć do zarządzania złożonymi diagramami, które mają elementy związane z czasem, takie jak opóźnienia czy timeouty. Wprowadzenie zdarzeń czasowych pozwala na przejrzyste przedstawienie tych aspektów na diagramie.

5. Ogranicz ilość informacji na jednym diagramie: Zbyt wiele szczegółów na jednym diagramie może sprawić, że stanie się on trudny do zrozumienia. Staraj się ograniczać ilość informacji na jednym diagramie, dzieląc go na mniejsze, bardziej szczegółowe diagramy, które są łatwiejsze do zrozumienia.

6. Używaj komentarzy i adnotacji: Dodawanie komentarzy oraz adnotacji do diagramów aktywności może pomóc w wyjaśnieniu złożonych lub nieoczywistych elementów diagramu.

7. Stosuj spójne notacje i style: Utrzymywanie spójności w notacji oraz stylu diagramów aktywności ułatwia ich zrozumienie i zarządzanie. Przestrzegaj konwencji UML oraz przyjętych w organizacji praktyk dotyczących tworzenia diagramów.

Przemyślane zarządzanie złożonymi diagramami aktywności pozwala na efektywnie